Ρατσισμός στους ρατσιστές?

Το έτος είναι 2016. Τη σήμερον ημέρα δεν σε νοιάζει να σε πουν κοντό, χοντρό, άσχημο. Ο χειρότερος χαρακτηρισμός είναι να σε πουν ρατσιστή. Κατευθείαν έχεις την απόλυτη “ρετσινιά”. Αλλά μήπως το έχουμε παρακάνει;

Τον τελευταίο καιρό έχω παρατηρήσει ότι το “Political Correct” κίνημα έχει φύγει εκτός ελέγχου. Ο κόσμος έχει αρχίσει και λογοκρίνεται, καθώς τα όρια του ρατσιστικού σχολίου είναι πιο θολά από ποτέ.

Το να αναφέρεσαι προς τους ομοφυλόφιλους, τους μαύρους, τους transgender, τους μετανάστες, τις γυναίκες με αρνητικούς χαρακτηρισμούς ως προς τις επιλογές τους, ή υποτιθέμενη κατωτερότητα τους, είναι προφανώς κατακριτέο , και κυριολεκτικά ρατσιστικό. Μέχρι έδω όλα καλα. Μέχρι εδώ συμφωνώ μαζί σας, και αγωνίζομαι στην εξάλειψη αυτών των φαινομένων.

Όμως δεν σταματάει εκεί. Οποιαδήποτε αρνητικό σχόλιο προς αυτά τα άτομα είναι κατακριτέο, ανεξαρτήτου θέματος. Δηλαδή παραβλέπουμε το περιεχόμενο του σχολίου, και επικεντρωνόμαστε στο ότι απευθύνεται σε μια μειοψηφία. Ένα παράδειγμα ήταν μια φωτογραφία της Ellen Degeneres, όπου απεικονίζει τον Bolt να την κουβαλάει. Και προφανώς το Twitter πήρε φωτιά από τους αγανακτισμένους, που την χαρακτηρίζουν ρατσίστρια, η οποία βάζει έναν μαύρο να την κουβαλάει. Παραβλέπουμε δηλαδή ότι ο Bolt είναι ο ταχύτερος άνθρωπος του κόσμο, που εκεί βασίζεται το αστείο, επειδή τυχαίνει να είναι και μαύρος!

Προσπαθούμε με νύχια και με δόντια να καταπολεμήσουμε τον ρατσισμό με τον πιο λάθος τρόπο! Προσπαθούμε να φιμώσουμε οποιαδήποτε ρατσιστική πρόθεση, ακόμα και άμα αυτή δεν υπάρχει. Θέλουμε τόσο πολύ να χτίσουμε τη καλή, ανοιχτόμυαλη πλευρά μας, ανάβοντας πυρσούς και σηκώνοντας τσουγκράνες στους υπόλοιπους. Και όλο αυτό θα σκάσει boomerang.

Γιατί είναι λάθος αυτό; Αφού πλέον τα ρατσιστικά σχόλια έχουν μειωθεί; Εδώ κρυβεται το ζουμί. Δεν έχουν μειωθεί. Έχουν απλά λογοκριθεί. Που σημαίνει ότι υπάρχουν ακόμα σε ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, το οποίο καταπιέζεται, δακτυλοδείχνεται, απομονώνεται, και συχνά βιώνουν την βιαιοπραγία και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Με άλλα λόγια, είμαστε ρατσιστές προς τους ρατσιστές. Μπορεί να σκέφτεσαι ότι αξίζουν να τα πάθουν αυτά σαν “αντίποινα”, “να τους πληρώσουμε με το ίδιο νόμισμα¨ και να “δουν πως είναι”, αλλά πραγματικά, σε κάνει αυτό διαφορετικό από αυτούς;

Δυστυχώς μπορεί να φέρει εκ διαμέτρου αντίθετα αποτελέσματα. Όταν κάποιος νιώθει πιεσμένος από την κοινωνία, ότι δεν μπορεί να εκφραστεί ελεύθερα και ότι απειλείται, θα μισήσει ακόμα περισσότερο αυτούς που ευθύνονται για αυτό. Με ποιο βίαιο, αιματηρό και ρατσιστικό τρόπο. Αυτή η υπερβολή θα καταστρέψει όσους μεγάλους αγώνες και όσα γενναία βήματα έχουμε κάνει για την εξάλειψη του ρατσισμού.

Η βία φέρνει βία. Πόσο πιο απλά μπορώ να το θέσω;

Η λύση για την εξάλειψη του ρατσισμού δεν είναι τα τρομάξουμε αρκετά αυτά τα άτομα, αλλά να τους κάνουμε να καταλάβουν το λάθος τους. Μόνο μέσα από συζητήσεις μπορεί να αλλάξει η νοοτροπία του ατόμου. Μόνο μέσα από το διάλογο θα καταλάβουν την διαφορετικότητα και θα εξαλειφθεί σιγά σιγά αυτή η τρομερή μάστιγα του ρατσισμού. Όχι με βία, όχι με κράξιμο, και σίγουρα όχι με ευχές για καρκίνο στη μητέρα τους.

Μην γίνεις ένας από αυτούς, στην προσπάθεια σου να τους αλλάξεις. 

Σταύρος Ζάρπας

29/8/2016  

Ο Πόλεμος

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είναι ειρηνιστής. Λογικό μου φαινόταν. Τριγύρω, αυτό έβλεπα. Στη παιδική μου ηλικία μου φαινόταν τόσο απλό. Τώρα όμως;

Όλο αυτό το τραίνο του κείμενου είχε σαν αφετηρία ένα ντοκιμαντέρ. Ήταν για τον πόλεμο στη Συρία. Κάποιοι Έλληνες πήγαν οικειοθελώς να πολεμήσουν εκεί, και ένας από αυτούς πέθανε. Δεν θα μιλήσω για τον πόλεμο στη Συρία, ούτε για κανέναν άλλο πόλεμο.

Άλλα θα μιλήσω για τον Πόλεμο.

Πόλεμος. Μια λέξη. Κάτι. Κάτι που υπάρχει, που έχει υπόσταση. Ο Πόλεμος συνεχίζεται, ο Πόλεμος προκάλεσε θανάτους. Ο Πόλεμος ερήμωσε χωριά. Άρα ποιος φταίει; Οι χώρες, οι ηγέτες, οι στρατιώτες, οι άνθρωποι; Όχι, ο Πόλεμος.

Έχουμε μάθει να κρύβουμε πράγματα πίσω από άλλα, απλά. Έτσι ξεχνάμε για ότι άλλο βρίσκεται κρυμμένο. Ξεχνάμε ότι ο Πόλεμος αποφασίζεται από ανθρώπους. Ο Πόλεμος πραγματοποιείται από ανθρώπους.  Και ο Πόλεμος είναι ο άνθρωπος. Και  άνθρωπος είναι ο πόλεμος.

Γιατί ο άνθρωπος έχει μέσα του τον πόλεμο. Ο καθένας θέλει να πολεμήσει τον αντίπαλο του, όχι πάντα με τα όπλα, δεν χρειάζεται να πεθαίνει κάποιος σε ένα πόλεμο. Έχει εχθρούς και συμμάχους, συναγωνιστές και αντιπάλους. Και λογικό. Ο ένας θέλει να υπερισχύσει του άλλου, δημιουργώντας φαύλους κύκλους. Και αυτό δεν μπορεί να αλλάξει, όταν ο πρωταγωνιστής δεν θέλει και δεν μπορεί να αλλάξει.
Γιατί είναι αμφίδρομο.

Ίσως να το έχω ξαναγράψει, αλλά ο άνθρωπος πρέπει να αλλάξει. Ο κάθε άνθρωπος θα πρέπει να προσφέρει το μέγιστο των δυνατοτήτων του, σε κλισέ λέξεις όπως το Κοινωνικό Σύνολο, στο Συνάνθρωπο, στην Ανθρωπότητα. Σε λέξεις που έχουν και αυτές υπόσταση, και ας κρύβουμε πίσω και από αυτές πράγματα.

Κάθε άνθρωπος που πεθαίνει χαραμίζεται όλες οι δυνατότητες που θα μπορούσε να προσφέρει. Το ένα λάχανο, το ένα σπίτι, το ένα μάθημα, το ένα βιβλίο, το ένα εργοστάσιο, τη μια ιδέα.

Και θα απαντήσω στο ερώτημα που δημιουργείτε. Όχι, δεν είμαι υπέρ της υποταγής στη καταπίεση.
Γιατί θα ήθελα να είναι αμφίδρομο.

Γιατί στο χαζό μου το μυαλό θα ήταν εφικτό να αλλάξουν και οι άλλες πλευρές. Όχι να φαίνεται, να αλλάζουν. Να νοιάζονται πραγματικά για τους άλλους. Όχι απληστίες, εγωισμοί, διχόνοια, μίσος. Αυτά τα αισθήματα κινούν για χρόνια την ιστορία. Οι πόλεμοι ξεκίνησαν για αυτά τα αισθήματα.

Άλλα είμαι χαζός.

Αυτό δεν είναι όχι μόνο ουτοπικό, αλλά αδύνατο. Όταν το παιδί μεγαλώνει έτσι, αυτό θα μεγαλώσει τα παιδιά του με την ίδιο τρόπο. Ίσως άμα αρχίζουν να σπάνε οι κύκλοι, να αλλάξουμε το αναμενόμενο  ιστορικά γεγονός. 

Με όπλα ή χωρίς.
Τον επόμενο Πόλεμο.

Σταύρος Ζάρπας

 15/10/2015

Βιαζόμαστε να πεθάνουμε.

Βιαζόμαστε να αλλάξουμε. Και βιαζόμαστε να αλλάξουμε γιατί είμαστε εγωιστές. Βιαζόμαστε να αλλάξουμε για να ζήσουμε μια καλύτερη και βολική ζωή. Βιαζόμαστε τόσο, που μισούμε όποιον μας κρατάει πίσω. Βιαζόμαστε να πεθάνουμε ευτυχισμένοι.

Ζούμε σε μια έντονη εποχή. Η κοινωνία είναι πραγματικά έτοιμη να σκάσει. Ρατσισμός, εκμετάλλευση, μίσος, ακραίες ιδεολογίες είναι μόνο μερικά από την λίστα . Έχουμε μάθει να ζούμε με αυτή τη λίστα. Και όμως, όλοι μας θέλουμε να αλλάξουμε τη λίστα. Σωστά?

Ναι, αλλά τι έχει η λίστα;

Όλοι μας έχουμε μια γνώμη. Και αφού είναι δική μας, θα είναι για εμάς σωστή. Για εμάς. Δεν σας φαίνετε απόλυτα λογικό; Εγώ γράφω πιστεύοντας ότι λέω το σωστό, εσύ έχεις διαφωνήσει ήδη 3 φορές, και θα διαφωνήσεις άλλες 7 μέχρι το τέλος. Αλλά συνέχισε να διαβάζεις.

Δεν μπορείς να έχεις μια πραγματική άποψη, ξέροντας ότι είσαι λάθος. Αλλά ως προς τι είσαι λάθος; Ποιος έχει βρει το σωστό, και ποιος το έχει αποδεχτεί ως τέτοιο; Και τι φτιάχνει τελικά μια άποψη;

Πολλοί παράγοντες. Σχεδόν ο κάθε παράγοντας. Οι γνώμες σου μπορεί να αλλάζουν από το που μένεις, πως είναι η οικογένεια σου, το σχολείο σου, μέχρι μια συνάντηση που είχες για 2 λεπτά πριν από 2 χρόνια, ένα τυχαίο τραγούδι που έπεσε στα χέρια σου, ένα ρητό έτυχε να σου πει ένας περαστικός. 

Με όλα αυτά θέλω να καταλήξω ότι ο καθένας έχει μια άποψη. Πολλοί επίσης μοιράζονται μια άποψη. Και κάποιοι όχι. Και εκεί ξεκινάνε όλα. Όταν εγώ έχω μια άποψη, και εσύ μια αντίθετη. Τότε  κάποιος έχει δίκιο, όσο αφηρημένη και προσωπική είναι αυτή η έννοια. Τότε είσαι αναγκασμένος να πάρεις μια απόφαση. 

Ποιος από τους δυο μας έχει δίκιο;

Αποφασίζεις ότι έχεις δίκιο. Άρα συνεπάγετε ότι ο άλλος είναι λάθος. Τι θα κάνεις εσύ; Νιώθεις μήπως μια ευθύνη; Ως προς εσένα; Ως προς τον άλλον; Ως προς την κοινωνία; Και τι θα κάνεις για αυτό;

Η μια λύση είναι το «κλάδεμα».

Να κλαδέψουμε από το θάμνο της άποψής  μας, ότι φεύγει από αυτό. Άμα κοπεί, δεν θα μας ενοχλεί πια. Ξέροντας όμως ότι σε λίγο θα μεγαλώσουν ξανά τα κομμένα κλαδιά, συνεχίζουμε να κλαδεύουμε. Μισούμε όποιον έχει διαφορετική γνώμη από εμάς, και πρέπει να εξαφανιστεί, γιατί εμείς είμαστε σωστοί, και αυτοί είναι λάθος. Έστω και να μην φαίνετε ότι υπάρχουν πια. Και αυτό μας αρκεί.

Προσωπικά, δεν μου φαίνετε και τόσο «λύση».

Άμα όμως κόβαμε το κλαδί από το κορμό; Αυτό δεν θα ήταν μια προσωρινή λύση. Αντί να προσπαθείς να πιέσεις κάποιον μέχρι να παραδεχτεί ότι έχει λάθος, γιατί δεν προσπαθείς να αλλάξεις αυτό που προκάλεσε το λάθος. Θα είναι πιο δύσκολο και πιο χρονοβόρο, και κυρίως, ο κόσμος θέλει αποτελέσματα. Τώρα. Γιατί βιαζόμαστε

.

Αλλά μπορείς να αποφασίσεις ότι έχεις άδικο. Και τώρα έρχεται το δύσκολο κομμάτι. Εσύ θέλεις το σωστό; Θα καταλάβεις γιατί είναι σωστό; Τι θα κάνεις;

Θα σκεφτείς.

Και θα ακούσεις. Θα ξεχάσεις ότι σε κρατάει πίσω, ακούγοντας τα πράγματα από μια άλλη, ξένη οπτική γωνία. Γιατί το λέει αυτό; Τι τον οδήγησε εκεί; Το στηρίζει κάπου; Θα ακούσεις, και θα ξανασκεφτείς. 

Μπορεί να μην ακούσεις, να διαβάσεις. Μπορεί να μην την διαβάσεις, αλλά να την νιώθεις γύρω σου. Μπορεί να μην την νιώθεις γύρω σου, αλλά να έρχεται από τον ίδιο σου τον εαυτό.

Αλλά μην βιάζεσαι, σκέψου.

Βιαζόμαστε να αλλάξουμε την κοινωνία, για να ζήσουμε άνετα σε αυτή. Κλαδεύουμε δέντρα.  

Ας κάνουμε κάτι σωστά. Ας ακούμε με προσοχή τους άλλους. Μην απορρίπτουμε κάτι πριν το ακούσουμε. Ας μπούμε στην οπτική γωνία του άλλου. Ας ενδιαφερθούμε πραγματικά στο πώς θα αποφασίσουμε τι είναι το «σωστό», συζητώντας το, και όχι απορρίπτοντας τα άλλα. Κάποιος έχει λάθος. Και άμα είσαι εσύ, κάνε το βήμα και άλλαξε.

Και άμα είμαι εγώ, κάνε το βήμα και άλλαξε με.

Σταύρος Ζάρπας,

25/2/2015

22+1 Ερωτήσεις που έχεις κάνει σε ένα τζιβάτο.

Κάθε φορά που γνωρίζω κάποιον, έχω περίπου 20-30 δευτερόλεπτα πριν ακούσω  την πρώτη ερώτηση. Και όχι δεν είμαι υπερβολικός. Από τη μια σε καταλαβαίνω, ίσως βλέπεις πρώτη φορά στην ζωή σου τζίβες. Από την άλλη, και εγώ έχω φτάσει σε σημείο να έχω μάθει απέξω όλες τις απαντήσεις που θα χρειαστεί να πω. Γιατί ΚΑΘΕ φορά, οι ερωτήσεις είναι ακριβώς οι ίδιες. Έτσι, κάνοντας το κοινωνικό και πολιτισμικό καθήκον μου, ελπίζω να βοηθήσω τους απανταχού τζιβάτους από τις άβολες ερωτήσεις. 

1.       Ναι, είναι τζίβες.

2.       Ναι, πλένονται κανονικά με νερό και σαπούνι.

3.       Ναι, ξέρω να κάνω και εγώ.

4.       ΟΧΙ, ΔΕΝ ΘΑ ΣΟΥ ΚΑΝΩ ΤΣΑΜΠΑ.

5.       Ναι, άμα τις τραβήξεις, ΠΡΟΦΑΝΩΣ και πονάνε.

6.       Όχι, δεν είναι έτσι από τη βρόμα, είναι φτιαγμένες με βελονάκι.

7.       ΟΧΙ, ΣΟΥ ΕΙΠΑ ΚΑΙ ΠΡΙΝ, ΔΕΝ ΘΑ ΣΟΥ ΚΑΝΩ ΚΑΜΙΑ ΤΖΑΜΠΑ.

8.       Ναι, προφανώς και μακραίνουν κανονικά.

9.       Όχι, αποκλείεται να σου κόψω μια δικιά μου και να στη δώσω.

10.   Ναι, μπορείς να τις ακουμπήσεις, δεν δαγκώνουν.

11.   ΟΧΙ, ΜΗΝ ΤΙΣ ΒΑΖΕΙΣ ΣΤΗ ΜΥΤΗ ΜΟΥ!

12.   Όχι, δεν χαλάνε με το νερό.

13.   Ναι, είναι κουραστικές, ιδιαίτερα άμα σε ρωτάνε για αυτές.

14.   Όχι, δεν ξέρω πόσο ζυγίζουν.

15.   Όχι, δεν λύνονται.

16.   Ναι, προφανώς το ξέρω ότι θα πρέπει να τις κόψω όταν πάω στρατό.

17.   Ναι, τα δικά μου μαλλιά είναι.

18.   Όχι, δεν είμαι ο Bob Marley.

19.   Ναι, προφανώς ακούω reggae.

20.   Όχι, δεν είμαι ούτε χίπης ούτε Rastafarian.

21.   Ναι, τα αφήνω πολλά χρόνια.

22.   Όχι, δεν έχω ιδέα άμα θα σου πηγαίνουν.

Και τέλος:

23.   ΟΧΙ, ΔΕΝ ΘΑ ΣΟΥ ΒΡΩ ΧΟΡΤΟ!

Όλες αυτές είναι απαντήσεις σε ερωτήσεις που όντως μου έχουν γίνει. ΟΛΕΣ. Πολύ πιθανών να έχω απαντήσει μια από αυτές και σε εσάς. Ελπίζοντας να μην χρειαστεί ξανά στο μέλλον, πείτε μου άμα έχω ξεχάσει καμιά απορία σας, και διαβάστε τις απαντήσεις καλά! Κάθε λεπτό που περνάει, ένας τζιβάτος αναγκάζετε να απαντήσει σε αυτές.

Σταύρος Ζάρπας.

Την επανάσταση δεν θα τη δείξει η τηλεόραση

Η ώρα είναι 3:38 τα ξημερώματα της 12^ης Ιουνίου και πριν λίγο γύρισα από το ραδιομέγαρο της ΕΡΤ στην Αγία Παρασκευή. Αυτή τη στιγμή, μέσα στο κτήριο, είναι μαζί με 2656 εργαζόμενους και ο απολυμένος πατέρας μου, άνεργος μετά από πολλά χρόνια εργασίας. Και όχι της εργασίας που έχουν την εντύπωση οι «ψευτοδιανοούμενοι» του facebook. Γιατί τόσα χρόνια ήταν σε απόσταση αναπνοής από τα επεισόδια στα γήπεδα, γιατί πολλές φορές έκανε μόνος του Χριστούγεννα και Πάσχα, ώστε να μπορεί η γιαγιά σου να ακούσει τη λειτουργία και γιατί πήγαινε στη εξωτερικές μεταδόσεις με δικά του έξοδα.

 Τα πράγματα που είδα όσες ώρες ήμουν εκεί, είναι πραγματικά απίστευτα. Η Ελλάδα του 2013, η Ελλάδα που τόσο υπερηφανευόμαστε για το πολιτισμό μας, έδειξε το πραγματικό της πρόσωπο. Ένα πρόσωπο καθαρά ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ. Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλο χαρακτηρισμό για τα γεγονότα αυτής της ημέρας.

Η Νέα Δημοκρατία, μέσω του κυβερνητικού εκπρόσωπου Σίμου Κεδίκογλου ( ο οποίος σε μια συνέντευξη του πέρσι θεωρούσε αδιανόητο να κλίσει η ΕΡΤ, καθώς ο ίδιος τη θεώρει ιδιαίτερα σημαντική) ανακοινώνει σήμερα το μεσημέρι ότι η ΕΡΤ διακόπτει την λειτουργία της, συμφώνα με τη πράξη νομοθετικού περιεχομένου. Και αυτό είναι το «αστείο» της υπόθεσης. Η πράξη νομοθετικού περιεχομένου χρησιμοποιείτε ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ σε έκτακτη και εξαιρετικά επείγουσα ανάγκη! (άρθρο 44 παράγραφος 1 του ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ) Αυτό σημαίνει ότι ο κάθε υπουργός, μπορεί να κλίσει κρατικές οργανώσεις, παραλείποντας όλα τα θεσμικά και δημοκρατικά όργανα! Αυτή η αντισυνταγματική και παράνομη απόφαση θα έπρεπε να ξυπνήσει τον Ελληνικό λαό, ο οποίος δεν καταλαβαίνει τι πραγματικά έχασε σήμερα. Τόσο επιζήμια ήταν η ΕΡΤ για να γίνει όλο αυτό; Όπως είπε και Σίλλας, αφού ότι δεν δουλεύει καλά να το κλίνουμε, αύριο ας κλίσουμε τις φυλακές, την αστυνομία και τις εφορίες για τις ξαναφτιάξουν.

Η ΕΡΤ δεν είναι μόνο οι εκπομπές που δεν βλέπεις εσύ το 15χρονο επειδή  τις θεωρείς βαρετές. Δεν είναι οι πολιτιστικές εκδηλώσεις που δεν θα πατήσεις ποτέ το πόδι σου. Ούτε τα  4€ το μήνα, που διατηρούν την ανεξαρτησία της ΕΡΤ από τον εθνικό προϋπολογισμό και όποιον τον διαχειρίζεται. Για χιλιάδες ανθρώπους είναι η ΜΟΝΑΔΙΚΗ δυνατότητα να ακούνε και να μαθαίνουν τα νέα, για να ακούσουν κάτι ελληνικό και διατηρήσουν την ταυτότητα τους (π.χ. κάτοικοι ακριτικών περιοχών). Είναι το τεράστιο και εξαιρετικά πολύτιμο αρχείο της, με σπάνια ιστορικά στοιχεία.

Αλλά πάνω από όλα, είναι η ελευθερία της έκφρασης και του λόγου, που τόσο βίαια και απότομα κόπηκε. Δεν μιλάμε για μειώσεις μισθών και απολύσεις. Μιλάμε για ένα φίμωτρο που έβαλε η κυβέρνηση στην ΕΡΤ, με τους πραγματικούς λόγους να μένουν κρυφοί. Ήμουν εκεί όταν ήρθαν τρέχοντας οι εργαζόμενοι και μάθαμε ότι ματ κατακλύζουν κάθε τοπικό σταθμό διώχνοντας τους εργαζόμενους και κλίνοντας την επικοινωνία, όταν έπεσε μια για πάντα η εικόνα της ΕΡΤ, όταν μετά την προσφορά ενός ραδιοφωνικού και ενός τηλεοπτικού σταθμού να προσφέρουν την συχνότητα τους, τους έκλεισαν και αυτούς. Ήμουν εκεί όταν μας απειλούσε η κυβέρνηση ότι θα κλίσει όλα τα σταθερά και τα κινητά στο χώρο της ΕΡΤ. Ήμουν εκεί όταν ηρθαν δεκαδες ατομα στον πατέρα μου, παρακαλώντας τον να βάλει και άλλα ηχεία, επειδή δεν μπορούσαν να ακούσουν καθαρά τόσες χιλιάδες άτομα.

Κλείνοντας, θα ήθελα να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ σε όσους στήριξαν έμενα και την οικογένεια μου σε αυτή την δύσκολη περίοδο, καθώς επίσης και ένα μεγάλο κουράγιο στους υπόλοιπους εργαζομένους και στις οικογένειες τους.  Σήμερα το βράδυ ήμουν εκεί, με δάκρυα στα μάτια, να βοηθάω όσο μπορώ στην τελευταία μετάδοση, και να γυρνάω σε όλο το χώρο της ΕΡΤ μαζεύοντας υπογραφές υποστήριξης. Αύριο θα είμαι ξανά εκεί.  Γιατί η αλλαγή δεν γίνεται μέσα από το facebook. Όπως έλεγαν και τα φυλλάδια που μοιράζαμε, την επανάσταση δεν θα την δείξει η τηλεόραση.

Σταύρος Ζάρπας

12/6/2013

Λεφτά υπάρχουν! Απλά τα χρωστάμε..

   Ας ξεκαθαρίσω από τώρα ότι δεν είμαι ούτε πολιτικός, ούτε οικονομολόγος, ούτε δημοσιογράφος. Αυτές οι σκέψεις μου γράφονται σαν προσπάθεια να δείτε και εσείς με τι σειρά σας τα πράγματα από μια άλλη, όχι απαραίτητα σωστή, οπτική γωνία.

Το σημερινό μας θέμα είναι η πολιτική και οικονομική κρίση που ταράζει τα τελευταία χρόνια την Ελλάδα. Η’  για να είμαστε πιο σωστοί, η κρίση που ΕΜΕΙΣ φέραμε με τις ΔΙΚΕΣ μας ενέργειες εδώ και ΠΟΛΛΑ χρόνια στην Ελλάδα, με το μερίδιο ευθηνών να κλίνει προς τα εμάς.

Προσωπικά θεωρώ χαζό το επιχείρημα: «ποπό αυτοί οι πολιτικοί φταίνε για όλα, αυτοί μας έφεραν εδώ, αυτοί γλεντάμε όταν εμείς είμαστε πνιγμένοι στα χρέη, κτλ» Και το θεωρώ χαζό διότι αυτοί οι πολιτικοί από κάπου εκλεχτήκαν!! Άμα ο Σαμαράς μπει μέσα στο παραβάν που ψηφίζεις, και σημαδεύοντας σου δίνει το φακελάκι, τότε έχεις το δικαίωμα να αγανακτήσεις! Αλλά από τι στιγμή που αυτά τα κόμματα, και κυρίως αυτά τα πρόσωπα ΕΚΛΕΓΟΝΤΑΙ από εσένα, τότε με το να τους βρίζεις, βρίζεις τις δικές σου επιλογές, ή ακόμα χειρότερα την βαρεμάρα σου να εκφράσεις μια άποψη, αφήνοντας τους  παραπάνω χαζούς να αποφασίζουν για εσένα. ΖΩΟ!  Συμφωνώ απόλυτα με την ανικανότητα τις πλειοψηφίας των πολιτικών, αλλά για αυτή την ανικανότητα είμαστε υπεύθυνοι ΜΟΝΟ εμείς.

   Ένα άλλο συμβάν το οποίο ακόμα και τώρα με νευριάζει είναι η δήλωση του Θεόδωρου Πάγκαλου: 

Η απάντηση εις την κατακραυγή που υπάρχει εναντίον του πολιτικού προσωπικού της χώρας «πώς τα φάγατε τα λεφτά», που μας ρωτάει ο κόσμος είναι αυτή: Σας διορίσαμε. Τα φάγαμε όλοι μαζί. Μέσα στα πλαίσια μιας σχέσης πολιτικής πελατείας, διαφθοράς, εξαγοράς και εξευτελισμού της έννοιας της ίδιας της πολιτικής.

Θεόδωρος Πάγκαλος, Βουλή, 21.09.2010

   Και με νευριάζει ότι είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΣΩΣΤΟ!  Ναι, το είπα! Πρέπει να σταματήσουμε επιτέλους να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας, σε ένα δημόσιο μυστικό. Το ξέρουμε ότι οι πολιτικοί έχουν πλουτίσει από εμάς. Αλλά και εμείς έχουμε πλουτίσει πάλι από εμάς! Η’ καλυτέρα, εις βάρος μας. Από τη στιγμή που χτυπάς εισιτήριο μια φορά το πεντάμηνο, συμφωνείς με το καταστηματάρχη για καλύτερη τιμή χωρίς απόδειξη, κάνεις οτιδήποτε να πάρεις κάτι που δεν δικαιούσαι, δεν δηλώνεις τα εισοδήματα σου για να γλιτώσεις τον φόρο, καταστρέφεις δημόσια περιουσία χωρίς σκέψη, τότε ναι, ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ! Τα 300.000.000.000€ που χρωστάμε δεν έχουν μπει όλα στην τσέπη τον πολιτικών. Είναι λεφτά τα όποια, αφού δεν τα δώσαμε τότε, πρέπει να τα δώσουμε τώρα. Και έτσι πάμε στο επόμενο θέμα, αυτό του χρέους.

   Μην ξανακούσω ΒΛΑΚΕΙΕΣ του τύπου: οι γερμανοί θέλουν να μας καταστρέψουν, οι ευρωπαίοι μισούν την Ελλάδα, θέλουν να μας υποτάξουν και να μας κάνουν δούλους. Όσοι τα λένε αυτά, είναι οι ίδιοι που πιστεύουν ότι μας ψεκάζουν, στις 21/12, και στο ταλέντο της Πάολας. Τα πράγματα, ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ, είναι πολύ πιο απλά. Τα δανειστήκαμε, τα φάγαμε, τα χρωστάμε, δεν έχουμε να τα πληρώσουμε. Από τη στιγμή όταν σε εσένα σου χρωστάνε 5€ από τον προηγούμενο καφέ κάνεις σαν τον Σκρούτζ Μακ Ντακ, πως έχεις την απαίτηση να ζητάς να μας χαρίσουν 300δις € ? Με την ίδια λογική, εάν εσύ ήσουν Ευρωπαίος φορολογούμενος πολίτης δεν θα είχες κανένα πρόβλημα με το να χαρίσουν ένα σε μια άλλη  χώρα ένα χρωστούμενο ποσό, το οποίο εσύ έχεις δώσει σε φόρους. Και γιατί κάποιος να βοηθήσει μια χώρα με τέτοια νοοτροπία, σαν αυτή της Ελλάδας; Επειδή πριν από 3.000 χρόνια κτίσαμε ένα Παρθενώνα; (‘αγαπητοί’ χρυσαυγίτες, ελπίζω να καταλάβετε τον σαρκασμό).  Είναι ΣΙΓΟΥΡΟ ότι όσα λεφτά και να μας χαρίσουν, εμείς θα συνεχίσουμε να τα σπαταλάμε άβουλα για  δικά μας συμφέροντα, αλλά πάντα στο τέλος θα  φταίνε οι ξένοι μασόνοι-illuminati , που μας κάνουν δούλους τους.

   Τώρα που το ξανασκέφτομαι, ίσως τελικά να μας ψεκάζουν. Και μάλιστα μας ψεκάζουν LSD. Δεν μπορεί να εξηγηθεί με άλλο τρόπο αυτή η ιδέα που είχαμε τόσα χρόνια για την Ελλάδα, και το σοκ που πάθαμε όλοι «ξαφνικά». Η ιστορία έχει την τάση να επαναλαμβάνετε. Όπως και με την επανάσταση του ’21, η Ελλάδα όντως έκανε κάποιες ηρωικές κινήσεις, κινήσεις που έμπνευσαν την Ευρώπη και τον κόσμο, αλλά στο τέλος οι μεγάλες δυνάμεις ήταν αυτές που έσωσαν την Ελλάδα από τους τότε λάθους χειρισμούς των πολιτικών μας. Αλλά επειδή έχω νευριάσει ήδη αρκετά τους «Ελληνάρες», ας αλλάξω θέμα.

  

   Είμαι σίγουρος ότι αρκετοί από εσάς διαφωνούν με αρκετά από αυτά. Επίσης είμαι σίγουρος ότι το κείμενο δεν θα έχει καμία επίπτωση στην ιδεολογία σας. Απλά ελπίζω να σκεφτείτε κάποια πράγματα από μια άλλη, αντικειμενική γωνία, να αναλογιστείτε τι πιστεύουν οι άλλοι για εμάς, για ποιους λόγους, κατά πόσο έχουν δίκιο, και το τι θα πιστεύατε εσείς στη θέση τους.

Σταύρος Ζάρπας,

22/12/12