Βιαζόμαστε να πεθάνουμε.

Βιαζόμαστε να αλλάξουμε. Και βιαζόμαστε να αλλάξουμε γιατί είμαστε εγωιστές. Βιαζόμαστε να αλλάξουμε για να ζήσουμε μια καλύτερη και βολική ζωή. Βιαζόμαστε τόσο, που μισούμε όποιον μας κρατάει πίσω. Βιαζόμαστε να πεθάνουμε ευτυχισμένοι.

Ζούμε σε μια έντονη εποχή. Η κοινωνία είναι πραγματικά έτοιμη να σκάσει. Ρατσισμός, εκμετάλλευση, μίσος, ακραίες ιδεολογίες είναι μόνο μερικά από την λίστα . Έχουμε μάθει να ζούμε με αυτή τη λίστα. Και όμως, όλοι μας θέλουμε να αλλάξουμε τη λίστα. Σωστά?

Ναι, αλλά τι έχει η λίστα;

Όλοι μας έχουμε μια γνώμη. Και αφού είναι δική μας, θα είναι για εμάς σωστή. Για εμάς. Δεν σας φαίνετε απόλυτα λογικό; Εγώ γράφω πιστεύοντας ότι λέω το σωστό, εσύ έχεις διαφωνήσει ήδη 3 φορές, και θα διαφωνήσεις άλλες 7 μέχρι το τέλος. Αλλά συνέχισε να διαβάζεις.

Δεν μπορείς να έχεις μια πραγματική άποψη, ξέροντας ότι είσαι λάθος. Αλλά ως προς τι είσαι λάθος; Ποιος έχει βρει το σωστό, και ποιος το έχει αποδεχτεί ως τέτοιο; Και τι φτιάχνει τελικά μια άποψη;

Πολλοί παράγοντες. Σχεδόν ο κάθε παράγοντας. Οι γνώμες σου μπορεί να αλλάζουν από το που μένεις, πως είναι η οικογένεια σου, το σχολείο σου, μέχρι μια συνάντηση που είχες για 2 λεπτά πριν από 2 χρόνια, ένα τυχαίο τραγούδι που έπεσε στα χέρια σου, ένα ρητό έτυχε να σου πει ένας περαστικός. 

Με όλα αυτά θέλω να καταλήξω ότι ο καθένας έχει μια άποψη. Πολλοί επίσης μοιράζονται μια άποψη. Και κάποιοι όχι. Και εκεί ξεκινάνε όλα. Όταν εγώ έχω μια άποψη, και εσύ μια αντίθετη. Τότε  κάποιος έχει δίκιο, όσο αφηρημένη και προσωπική είναι αυτή η έννοια. Τότε είσαι αναγκασμένος να πάρεις μια απόφαση. 

Ποιος από τους δυο μας έχει δίκιο;

Αποφασίζεις ότι έχεις δίκιο. Άρα συνεπάγετε ότι ο άλλος είναι λάθος. Τι θα κάνεις εσύ; Νιώθεις μήπως μια ευθύνη; Ως προς εσένα; Ως προς τον άλλον; Ως προς την κοινωνία; Και τι θα κάνεις για αυτό;

Η μια λύση είναι το «κλάδεμα».

Να κλαδέψουμε από το θάμνο της άποψής  μας, ότι φεύγει από αυτό. Άμα κοπεί, δεν θα μας ενοχλεί πια. Ξέροντας όμως ότι σε λίγο θα μεγαλώσουν ξανά τα κομμένα κλαδιά, συνεχίζουμε να κλαδεύουμε. Μισούμε όποιον έχει διαφορετική γνώμη από εμάς, και πρέπει να εξαφανιστεί, γιατί εμείς είμαστε σωστοί, και αυτοί είναι λάθος. Έστω και να μην φαίνετε ότι υπάρχουν πια. Και αυτό μας αρκεί.

Προσωπικά, δεν μου φαίνετε και τόσο «λύση».

Άμα όμως κόβαμε το κλαδί από το κορμό; Αυτό δεν θα ήταν μια προσωρινή λύση. Αντί να προσπαθείς να πιέσεις κάποιον μέχρι να παραδεχτεί ότι έχει λάθος, γιατί δεν προσπαθείς να αλλάξεις αυτό που προκάλεσε το λάθος. Θα είναι πιο δύσκολο και πιο χρονοβόρο, και κυρίως, ο κόσμος θέλει αποτελέσματα. Τώρα. Γιατί βιαζόμαστε

.

Αλλά μπορείς να αποφασίσεις ότι έχεις άδικο. Και τώρα έρχεται το δύσκολο κομμάτι. Εσύ θέλεις το σωστό; Θα καταλάβεις γιατί είναι σωστό; Τι θα κάνεις;

Θα σκεφτείς.

Και θα ακούσεις. Θα ξεχάσεις ότι σε κρατάει πίσω, ακούγοντας τα πράγματα από μια άλλη, ξένη οπτική γωνία. Γιατί το λέει αυτό; Τι τον οδήγησε εκεί; Το στηρίζει κάπου; Θα ακούσεις, και θα ξανασκεφτείς. 

Μπορεί να μην ακούσεις, να διαβάσεις. Μπορεί να μην την διαβάσεις, αλλά να την νιώθεις γύρω σου. Μπορεί να μην την νιώθεις γύρω σου, αλλά να έρχεται από τον ίδιο σου τον εαυτό.

Αλλά μην βιάζεσαι, σκέψου.

Βιαζόμαστε να αλλάξουμε την κοινωνία, για να ζήσουμε άνετα σε αυτή. Κλαδεύουμε δέντρα.  

Ας κάνουμε κάτι σωστά. Ας ακούμε με προσοχή τους άλλους. Μην απορρίπτουμε κάτι πριν το ακούσουμε. Ας μπούμε στην οπτική γωνία του άλλου. Ας ενδιαφερθούμε πραγματικά στο πώς θα αποφασίσουμε τι είναι το «σωστό», συζητώντας το, και όχι απορρίπτοντας τα άλλα. Κάποιος έχει λάθος. Και άμα είσαι εσύ, κάνε το βήμα και άλλαξε.

Και άμα είμαι εγώ, κάνε το βήμα και άλλαξε με.

Σταύρος Ζάρπας,

25/2/2015