Ο Πόλεμος

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είναι ειρηνιστής. Λογικό μου φαινόταν. Τριγύρω, αυτό έβλεπα. Στη παιδική μου ηλικία μου φαινόταν τόσο απλό. Τώρα όμως;

Όλο αυτό το τραίνο του κείμενου είχε σαν αφετηρία ένα ντοκιμαντέρ. Ήταν για τον πόλεμο στη Συρία. Κάποιοι Έλληνες πήγαν οικειοθελώς να πολεμήσουν εκεί, και ένας από αυτούς πέθανε. Δεν θα μιλήσω για τον πόλεμο στη Συρία, ούτε για κανέναν άλλο πόλεμο.

Άλλα θα μιλήσω για τον Πόλεμο.

Πόλεμος. Μια λέξη. Κάτι. Κάτι που υπάρχει, που έχει υπόσταση. Ο Πόλεμος συνεχίζεται, ο Πόλεμος προκάλεσε θανάτους. Ο Πόλεμος ερήμωσε χωριά. Άρα ποιος φταίει; Οι χώρες, οι ηγέτες, οι στρατιώτες, οι άνθρωποι; Όχι, ο Πόλεμος.

Έχουμε μάθει να κρύβουμε πράγματα πίσω από άλλα, απλά. Έτσι ξεχνάμε για ότι άλλο βρίσκεται κρυμμένο. Ξεχνάμε ότι ο Πόλεμος αποφασίζεται από ανθρώπους. Ο Πόλεμος πραγματοποιείται από ανθρώπους.  Και ο Πόλεμος είναι ο άνθρωπος. Και  άνθρωπος είναι ο πόλεμος.

Γιατί ο άνθρωπος έχει μέσα του τον πόλεμο. Ο καθένας θέλει να πολεμήσει τον αντίπαλο του, όχι πάντα με τα όπλα, δεν χρειάζεται να πεθαίνει κάποιος σε ένα πόλεμο. Έχει εχθρούς και συμμάχους, συναγωνιστές και αντιπάλους. Και λογικό. Ο ένας θέλει να υπερισχύσει του άλλου, δημιουργώντας φαύλους κύκλους. Και αυτό δεν μπορεί να αλλάξει, όταν ο πρωταγωνιστής δεν θέλει και δεν μπορεί να αλλάξει.
Γιατί είναι αμφίδρομο.

Ίσως να το έχω ξαναγράψει, αλλά ο άνθρωπος πρέπει να αλλάξει. Ο κάθε άνθρωπος θα πρέπει να προσφέρει το μέγιστο των δυνατοτήτων του, σε κλισέ λέξεις όπως το Κοινωνικό Σύνολο, στο Συνάνθρωπο, στην Ανθρωπότητα. Σε λέξεις που έχουν και αυτές υπόσταση, και ας κρύβουμε πίσω και από αυτές πράγματα.

Κάθε άνθρωπος που πεθαίνει χαραμίζεται όλες οι δυνατότητες που θα μπορούσε να προσφέρει. Το ένα λάχανο, το ένα σπίτι, το ένα μάθημα, το ένα βιβλίο, το ένα εργοστάσιο, τη μια ιδέα.

Και θα απαντήσω στο ερώτημα που δημιουργείτε. Όχι, δεν είμαι υπέρ της υποταγής στη καταπίεση.
Γιατί θα ήθελα να είναι αμφίδρομο.

Γιατί στο χαζό μου το μυαλό θα ήταν εφικτό να αλλάξουν και οι άλλες πλευρές. Όχι να φαίνεται, να αλλάζουν. Να νοιάζονται πραγματικά για τους άλλους. Όχι απληστίες, εγωισμοί, διχόνοια, μίσος. Αυτά τα αισθήματα κινούν για χρόνια την ιστορία. Οι πόλεμοι ξεκίνησαν για αυτά τα αισθήματα.

Άλλα είμαι χαζός.

Αυτό δεν είναι όχι μόνο ουτοπικό, αλλά αδύνατο. Όταν το παιδί μεγαλώνει έτσι, αυτό θα μεγαλώσει τα παιδιά του με την ίδιο τρόπο. Ίσως άμα αρχίζουν να σπάνε οι κύκλοι, να αλλάξουμε το αναμενόμενο  ιστορικά γεγονός. 

Με όπλα ή χωρίς.
Τον επόμενο Πόλεμο.

Σταύρος Ζάρπας

 15/10/2015